مدح و ولادت امام عسکری علیه‌السلام
دور گل آمده یا فصل گلاب افشانی است بلبلان را به چمن زمزمۀ روحانی است نقش بر هر ورق گل سور قرآنی است آسمان خنده بزن ماه ربیع الثـانی است آفـتابا به گل و بـاغ و چمن خـنـده بزن نه به هر گل، به گل روی حسن خنده بزن اخــتــر بــرج ولایــت مــه تــام آورده مـهـر، بـا زمــزمــۀ نــور سـلام آورده آسـمـان سـجـده بر آن مـاه تـمـام آورده بــانـــوی عــالــم اســـلام امـــام آورده دُر تـوحـیـد ز دُرج شـرف آمد بـیـرون گـهـر یـازدهـم از صـدف آمـد بـیـرون یـم فـضل و شـرف و جـود به دنـیا آمد خـلـق را قــبـلـۀ مـقـصـود به دنـیا آمـد حـجّـت خــالــق مـعـبــود بـه دنـیـا آمـد پـدر مــهـدی مــوعــود بـه دنــیــا آمـد دم به دم آیۀ قـرآن شـکـفـد از سخـنـش نقش گـلبوسۀ باباست عـیـان بر دهـنش دگران دیگر و فوق دگران این پسر است دُرِ رخشندۀ والا گهـران این پسر است خلف صالح نیکو پدران این پسر است پـدر منتَـظَر منـتـظِران این پـسـر است طـلـعـتـش آیــنــۀ طـلـعـت احـمـد بـاشد نجـل پـاک سه عـلـی و سه محمّد باشد آسـمـان شـرف و فـضـل، قــمـر آورده قرص خورشید در آغوش سحر آورده این حُدَیت است که پاکیـزه پـسر آورده پـسـر آورده نه، بـر خـلـق، پـدر آورده خرّم آن نخل که یک باغ گل آمد ثمرش صلـوات هـمه بـر مـاه جـمـال پـسـرش این گل باغ بهشت است و دوعالم چمن است این همان جان جهان است وجهانش چوتن است کنیه اش عسکری و نام نکویش حسن است پای تا فرق حسن بلکه حسن درحسن است تا ابد باغ دل و گلشن جان خرّم از اوست به جهان خرّم ازآنم که جهان خرّم از اوست این چراغی است که انوار فلک، هالۀ اوست این بهشت است که حورا و ملک، ژالۀ اوست هر کجا هست بهار از نفس لالۀ اوست جـان ما شـیـفـتـۀ او دل ما والـۀ اوست این گل سرخ جواد بن علی بن رضاست که شمیمش به زمین و به زمان روح فزاست وحی، از درج دهان ریزد هم چون گهرش نـور از مهر جبین خیزد همچون قمرش علم از نخل سخن روید هم چون ثمرش پرچم عدل جهانی است به دست پسرش روی خورشید پی سجده به خاک در اوست حسن عسکری وخلق جهان عسکر اوست مــهــر رخ آیــنــۀ داوری اش مـی دانــم صاحب منزلت و سـروری اش می دانم بر همه خلق جهـان برتـری اش می دانم حـسن بن عـلـی عسکــری اش می دانـم تا ابد عـالم خلقت همه فـرمـانبر اوست وحش وطیر وبشر وجن وملک عسکراوست ای که بر سامره ات آمده از کعبه درود سر تعـظیم به خاکت ملک آورده فرود کوه وصحرا و گلستان و یم و چشمه و رود همه دارند به اوصاف تو پیوسته سرود من و مـدح تـو و فـرزنـد تـو و آبــایت بلکه یک لحـظه شـوم زائـر سـامرّایت من نـه مـدّاح؛ که دلـبـاخـتۀ کـوی تـوأم با هـمه روسیـهـی شـیـفـتـۀ روی تـوأم در هیاهـوی جهـان گـرم هـیاهوی توأم خـارِ افـتاده کـنارِ گـل خـوشـبـوی توأم سائلـم سائل لطـف و کـرم و جـود شما خـاک زیـر قــدم مـهـدی مـوعـود شـما من همه عمر دم از عترت طاها زده ام هر چه جز خطّ شما بوده بر آن پا زده ام آتـشـی بـودم و یـکـبـاره به دریـا زده ام دسـت بــر دامــن ذرّیــۀ زهــرا زده ام چه شود ای دو جهان عاشق درد و غمتان دستگـیـری کند از (میـثم تان) میـثـم تان |